MC Sportlust Info Pagina

Hallo Motorfreunden…

Even een update na ons Romaniacs avontuur, inderdaad dat schrijf je niet voor niks met een respectabele hoofdletter, want man man man wat was dit afzien…

Hierna kun je je echt never nooit niet meer voorstellen dat er rijders in NL zeuren over dat het 3^e of 4^e rondje in Holten of Hellendoorn te zwaar was… pfff wat een pussies!

De proloog.

Dit gekkenwerk speelt zich af op de hoofd boulevard in Sibiu die in korte tijd tot extreme enduro hindernisbaan wordt omgebouwd. Vorige edities waren altijd al spectaculair maar ook best gevaarlijk, zelfs voor (redelijk) ervaren coureurs.

Bij de verkenning leek alles mij goed te doen en onder het motto van kalm aan, gewoon op techniek en voorzichtig finishen en niet denken dat je de opvolger van Jarvis bent wist ik dit rond plek130 af te ronden in mijn bronze-class.

Daarmee net als iedereen buiten de top 35 een 15 min penalty gekregen, maar dus geen “no-start” penalty van 45 min.

Ook team mates Benno Tuinstra en patatkoning Fokke-Jan de Haan kwamen goed rond. De afdeling Rotterdam schoot uit hun slof met top50 plekken voor Wout Janssen en Meeuwis Zandsteeg. Marcel Davids was naar eigen zeggen te voorzichtig maar reed ook keurig zijn qualifying lap uit.

Dag1 liep lekker en ik finishte 71^e van de 226 bronze rijders. Toch zwaar blijkbaar want er haalden maar 153 de eindstreep op tijd! Benno vertrouwde zich absoluut niet op de tricky steile afdalingen en die werden ook nog eens steeds erger, dus die hield het bij het servicepunt wijselijk voor gezien. Fokke-Jan raakte van een hangend pad af en kukelde flink eind naar beneden, geen letsel, maar hij kon onmogelijk nog omhoog terug op de track komen. alleen omlaag was te doen. Uiteindelijk kon hij niet verder, en was er ook geen telefoon bereik en is uiteindelijk lopend bij een oud boerespultsje gekomen. Omdat de boer hem niet bij de boerin in de bedstee wilde hebben, heeft hij FJDH met de trekker weer naar de bewoonde wereld gebracht en daar heeft hij van de RBR emergency hulp gekregen om de nieuwe ktm300 weer uit de rimboe te takelen :-). Helemaal uitgeleefd kwam hij pas laat in avond om uur of 10 op moto bij ons huisje terug. dit had er blijkbaar flink ingehakt, want ondanks dat ik nog een dikke pittige portie kipsate voor hem klaar had gemaakt, startte ook de “patatkoning fan e Ham” niet weer. Rienk finishte dag1 op een geweldige 15e plek nadat hij de proloog al een prima prestatie neerzette met een 37e plek tussen al die trialspecialisten (die natuurlijk geluk hadden dat onze eigen trialspecialist PdeG er niet bij was :-0 ) Jammer genoeg speelde een oude enkelblessure te veel op en was het voor hem niet verantwoord om dag2 weer te starten. Voor hem ook nog dubbel jammer omdat dag2 voor een groot gedeelte letterlijk in zijn “achtertuin” was uitgezet en een top10 zou er zeker in hebben gezeten was onze inschatting… Die 1e dag was zowiezo al een “bijltjesdag” voor met name de gold en bronze classes die ze dit jaar met opzet een stuk zwaarder hadden gemaakt omdat er volgens de race leiding vorig jaar eigenlijk te veel rijders finishten…! En dus wordt in elke class iedereen op zijn eigen nivo elke dag weer structureel kapot gemaakt, pfff wat een stelletje sadisten. Maar zo dunde team Fryslan wel erg hard uit, alleen de voorzitter nog in de race… 😦

Dit schrijfsel schiet niet echt op want heb noodgedwongen een 1-vinger systeem ingevoerd om te typen vanwege mijn gebroken hand die ik smorgens op dag2 opliep op een steile stenenafdaling… hier wordt elk klein foutje of onoplettendheid vaak gelijk hard afgestraft. X-rays in prive-kliniek in Sibiu waren overduudlik: “You have got a broken hand…!” En ik mocht absoluut niet meer rijden van de lieve vrouwelijke orthopeed. Ja, maar… “NO Sir, out of the question!”… ok dan, als jij het zegt…

Uiteindelijk heb ik besloten om toch van start te gaan op dag3 om te kijken of het ging. Dus het gips eraf geknipt en met flinke voorraad Catafast diclofenac poeders aan boord ging het niet eens heel moeilijk. Mocht de firma Novartis dit lezen; ik zoek voor volgend seizoen nog een sponsor…

Uiteindelijk bleek op de rijdersbriefing dat dag3 ook nog eens de langste was qua lengte. Maar het waren veel “nice” single tracks aldus de track manager. Wat ie er niet bij had gezegd was dat die single tracks voornamelijk steil omhoog en omlaag gingen en er her en der lekkere boomwortels, stammen en rotsen in de weg lagen. En dat die tracks wel heel erg “off-camber” tegen de bergen aan lagen met gapende dieptes er naast. 1 foutje en je lag in een afgrond. Ik heb echt af en toe als een oud wijf op de Husky300 gezeten, want het waren overal dikke “ketsers” en als ik van zo’n pad af was geraakt was ik never nooit meer terug gekomen. Ik zag sommigen met 5 man een motor weer omhoog uit een ravijn takelen! Zo was collega Fokke-Jan dus ook al op dag1 uitgevallen. In geval ik een andere bronze-class rijder zo’n fout zag maken, dacht ik: “ha ha, jammer voor je, maar ik klim weer een plekkie… “ . Met een klein buitje en wat natte mist/wolken in de hoge Transsilvanische bergen was het toch te doen. Maar toen… hield het zeg maar op met zachtjes regenen, met bakken kwam de stortregen uit de lucht. En op de gras en klei hellingen werd het spekglad, ik had net zo goed op schaatsen mee kunnen doen op dat gedeelte. Een redelijk steile “flowing downhill’ sectie die ik in 5 minuten had kunnen doen kostte me denk meer dan drie kwartier. Skiënd met de motor uit en hangend en wurgend naar beneden lukte het wel, maar alles kost dan zoveel moeite en kracht en mijn linkerhand werd er ook niet echt beter op. Af en toe weer poedertje erin en gaan maar weer, op een gegeven moment ben je zo lang aan het beulen dat ik vergat dat ik moe was, dat was een heel aparte geestestoestand kan ik u vertellen, ik denk soort van BDE (bijna-dood-ervaring) 😉 Ik zag dan wel geen helder wit licht, maar uiteindelijk wel een geel bordje met “checkpoint9”. Daar bij dit laatste CP werd me medegedeeld dat ik net buiten de tijd was en dus “time-barred” over de weg gestuurd naar finishpoint en gps ingeleverd. Vanwege de onverwachte snelle weersomslag werden de tijdstraffen door de race leiding geneutraliseerd, dus ik was gewoon gefinished en nog op eigen kracht in de race.

Met de hele nacht zware regen leek het me wijselijk om dag4 maar niet te serieus te nemen, hoe zou dat moeten met al die steile gladde klimmen en downhills met 1,5^e hand?

Wel gestart en het viel eigenlijk best mee. In het bos was zelfs op de natte klei, modder en stenen nog goed grip te vinden met de groene Mitas EF07, wat een superband voor dit werk als je er een fijne zachte mousse in zet.

Met de instelling meter-voor-meter, klim-voor-klim en CP-voor-CP wist ik de route redelijk vlot af te werken. Wel weer paar echt flinke serieuze obstakels qua natte stenen hellingen, gladde steile klimmen en dikke blubber stukken dus we kregen ook op de laatste dag wederom niks cadeau.

Bij de slotklim in Sibiu pakte ik voor het gevaarlijk werd mooi de 2^e “chickenline” en daarna via wat technisch klim en daal werk naar het finish obstacle van dit jaar; via een typisch RBR houten bouwsel van trappen mocht je al trialend plaatsnemen op een rijdende dolly die naar beneden reed en daar mocht je vrijwillig in een modderpoel springen… ik had daar zo’n zin in dat ik iets te vroeg en te enthousiast af sprong en zo met een soortement van halve backflip een fijn modderbad nam maar dat maakte me niet meer uit. De medaille was binnen!

En in overall stand werd ik 94^e, top100 leek me vooraf ook een redelijke doelstelling, maar dat dit lukte na 2,5 dag met kapotte klauw te rijden was ver boven mijn verwachting. Uiteindelijk dus haast 30 uur op de motor.

Mijn vrouw heeft me nu een fijne verrassing beloofd, ik neem aan vanwege mijn medaille al kan het ook zijn omdat dat we ons 25-jarige trouwjubileum op Ibiza vieren…

Hiermee ben ik dus in een extreme hard enduro race officieel gefinished VOOR; Johnny Walker, Billy Bolt, Lars Enockl, Philip Scholz, Manu Lettenbichler en Paul Bolton(fijne gast trouwens, kwam nog even vragen hoe het met me ging na finish op dag2) zie foto:

Hoeveel kunnen er dat zeggen? eigenlijk was alleen mijn teammaat Jarvis een beetje sneller… 😉